Start
Essential Mix - Tiga [2009-04-03], MUZYKA, !! ESSENTIAL MIX !!
Essential Mix - Dj Zinc [13.11.2009], MUZYKA, !! ESSENTIAL MIX !!
Essential Mix - Fake Blood - [14.03.2009], MUZYKA, !! ESSENTIAL MIX !!
EverMetal Zine 08 (30.05.2009), ZINY O MUZYCE, EverMetal Zine
EverMetal Zine 07 (13.02.2009), ZINY O MUZYCE, EverMetal Zine
EverMetal Zine 09 (17.10.2009), ZINY O MUZYCE, EverMetal Zine
EuroSprinter ES64-F4 2009 EN, EuroSprinter
EuroSprinter ES64-U4 2009 DE, EuroSprinter
EuroSprinter ES64-U4 2009 EN, EuroSprinter
EuroSprinter ES64-F4 2009 DE, EuroSprinter
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • przylepto3.keep.pl

  • ERLOTYNIB wLeczeniuZaawansowanegoNDRP 2009, Medycyna

    [ Pobierz całość w formacie PDF ]
    Erlotynib w leczeniu zaawansowanego
    niedrobnokomórkowego raka płuca
    Opublikowane:
    2009-03-20
    Słowa kluczowe:
    Dziedzina :
    onkologia
    Erlotynib jest racjonalną opcją leczenia u chorych z nawrotowym NDRP, pozwalającą na uzyskanie
    statystycznie istotnych korzyści klinicznych w zakresie ogólnego przeżycia, przeżycia wolnego od
    progresji oraz poprawy jakości życia.
    Niedrobnokomórkowy rak płuca (NDRP) jest jednym z najczęściej
    występujących nowotworów złośliwych w Polsce i na świecie. Wyniki leczenia nie są zadowalające, co w
    głównej mierze wynika z faktu, że chorzy zgłaszają się za późno: u około 80% z nich w chwili rozpoznania
    stwierdza się znaczne miejscowe zaawansowanie lub przerzuty. Zastosowanie chemioterapii jest w tym
    przypadku standardem, pozwalającym na uzyskanie wskaźnika odpowiedzi 20-40%, mediany przeżycia 10-12
    miesięcy i wskaźnika przeżycia 1 roku w granicach 20-40%. Niestety udziałem wszystkich chorych w tej grupie
    jest nawrót nowotworu po pewnym czasie od pierwszej linii leczenia systemowego.
    Skutecznie i bezpiecznie
    Przed kilku laty udowodniono celowość podejmowania drugiej linii leczenia systemowego, w ramach której
    jedną z opcji jest zastosowanie inhibitora kinazy tyrozynowej receptora dla ludzkiego naskórkowego czynnika
    wzrostu (EGFR) – erlotynibu. Jest to lek ukierunkowany molekularnie, którego skuteczność i bezpieczeństwo
    wykazano w randomizowanym badaniu klinicznym z podwójnie ślepą próbą kontrolowanym placebo (BR.21),
    przeprowadzonym u 731 chorych z miejscowo zaawansowanym lub przerzutowym NDRP po niepowodzeniu co
    najmniej jednej linii chemioterapii. W opublikowanych w 2005 roku wynikach badania BR.21 przedstawiono
    wydłużenie mediany przeżycia o 2 miesiące, ogólny wskaźnik odpowiedzi 8,9%, wydłużenie mediany czasu
    przeżycia wolnego od progresji oraz, co istotne, także korzyści w postaci złagodzenia objawów choroby i/lub
    wydłużenia czasu do ich wystąpienia. W czasie konferencji ASCO w 2007 i 2008 roku ukazały się także
    wstępne doniesienia zawierające analizy wyników badania klinicznego TRUST. Jest to nierandomizowany,
    jednoramienny program rozszerzonego dostępu do erlotynibu dla chorych z zaawansowanym NDRP po
    niepowodzeniu standardowej chemioterapii lub niekwalifikujących się ze względu na stan sprawności i/lub
    współistniejące choroby do terapii cytostatykami. W badaniu uczestniczyło lub w dalszym ciągu uczestniczy
    około 7000 chorych. Wyniki badania TRUST potwierdzają dane uzyskane w badaniu BR.21 w odniesieniu do
    mediany czasu wolnego od progresji (14,1 tygodnia) i odsetka odpowiedzi (13%). Dotyczy to także
    dostępnych obecnie danych na temat najważniejszego parametru, czyli wydłużenia mediany czasu przeżycia.
    Potwierdzono również dobrą tolerancję leczenia erlotynibem, czego przykładem może być fakt, że jedynie 5%
    chorych musiało przerwać terapię z powodu objawów niepożądanych w postaci wysypki lub biegunki trzeciego
    albo czwartego stopnia. Interesujące wyniki uzyskano w analizie podgrupy chorych w podeszłym wieku
    (mediana 78 lat) liczącej około 450 osób, u których erlotynib stosowany był jako pierwsza linia leczenia.
    Odnotowano wskaźnik odpowiedzi 9%, stabilizację choroby u około 45% pacjentów. Mediana czasu wolnego
    od progresji wynosiła 16,4 tygodnia. Są to obiecujące wyniki w populacji chorych, u których stosowane jest
    zwykle najlepsze leczenie wspomagające, czyli postępowanie wyłącznie objawowe. Wyniki obu badań (BR.21 i
    TRUST) pozwalają na ogólne stwierdzenie, że erlotynib stosowany w II linii leczenia zaawansowanego NDRP
    pozwala na uzyskanie wskaźnika odpowiedzi 9-10% i wydłużenie mediany przeżycia o około 2 miesiące, a
    także istotnej klinicznie poprawy w zakresie objawów nawrotowego niedrobnokomórkowego raka płuca.
    Czynnik predykcyjny
    Obecnie najważniejszym zagadnieniem terapii celowanej w nawrocie NDRP jest określenie czynników
    predykcyjnych dla erlotynibu. Czynnik predykcyjny jest parametrem, który powinien dostarczać informacji o
    wyniku określonego rodzaju leczenia oraz danych teoretycznych, w odróżnieniu od czynnika prognostycznego,
    informującego teoretycznie o wyniku leczenia niezależnie od jego rodzaju. Krótko mówiąc: czynniki
    prognostyczne określają wpływ charakterystyki nowotworu na chorego, podczas gdy czynniki predykcyjne
    określają wpływ rodzaju leczenia na nowotwór. Z teoretycznych podstaw mechanizmu działania terapii
    celowanej wynika możliwość określenia grupy chorych o przewidywanych największych korzyściach klinicznych
    z zastosowania tego rodzaju leczenia. Ponieważ punktem uchwytu erlotynibu jest szlak naskórkowego
    czynnika wzrostu (EGF), podjęto próby zdefiniowania biologicznych czynników predykcyjnych. Najczęściej
    wykonywano oznaczenia ekspresji EGFR metodą immunohistochemiczną (IHC), mutacji EGFR oraz
    zwiększenia liczby kopii genu, czyli amplifikacji genu EGFR (metoda FISH). Uzyskanie optymalnego efektu leku
    ukierunkowanego molekularnie powinno opierać się na wykryciu czynników predykcyjnych i adekwatnej selekcji
    chorych do terapii celowanej. Od roku 2004 zebrano dużą ilość danych, pochodzących z różnych badań nad
    inhibitorami TKI, gefitynibem i erlotynibem. Najwięcej wartościowych danych pochodzi z kolejnych cząstkowych
    analiz subpopulacji chorych w badaniu BR.21, ponieważ obecność grupy kontrolnej placebo dawała możliwość
    oceny znaczenia prognostycznego cech klinicznych, a randomizacja erlotynib – placebo pozwalała na
    określenie znaczenia predykcyjnego tych czynników. Należy jednak pamiętać, że duża część danych
    pochodzących z innych prac ma charakter retrospektywny i dotyczy głównie badań II fazy. Obecnie wiadomo,
    że obecność aktywujących mutacji genu EGFR jest najistotniejszym biologicznym czynnikiem predykcyjnym
    1 z 2
    2010-05-17 14:09
    odpowiedzi na leczenie erlotynibem. Mutacje te najczęściej występują u niepalących kobiet chorych na
    gruczolakoraka. W niektórych grupach chorych z obecnością mutacji EGFR odnotowano wskaźnik odpowiedzi
    na inhibitory kinazy tyrozyny wynoszący do 80%. Kolejnym istotnym biologicznym czynnikiem predykcyjnym
    jest obecność zwiększonej ilości kopii genu EGFR (amplifikacji genu EGFR) oznaczonej przy użyciu metody
    FISH. U chorych z amplifikacją EGFR odnotowano istotnie wyższy wskaźnik odpowiedzi na leczenie, dłuższy
    czas do progresji i czas ogólnego przeżycia. Co ciekawe, pacjenci z amplifikacją EGFR wykazywali także
    często obecność mutacji genu EGFR. W niektórych badaniach odnotowano u chorych EGFR FISH dodatnich
    wskaźnik odpowiedzi dochodzący do 68%. Odpowiedź na pytanie, który z wymienionych biomarkerów jest
    lepszym czynnikiem predykcyjnym leczenia erlotynibem, mogą przynieść jedynie wyniki dużego,
    randomizowanego badania klinicznego z ramieniem kontrolnym. Warto podkreślić, że koszt oznaczenia
    ekspresji i amplifikacji EGFR jest zbliżony do kosztu jednej tomografii komputerowej.
    Utrudnienia
    Zagadnienie definiowania oraz określenia znaczenia biologicznych i klinicznych czynników predykcyjnych
    utrudnia fakt, że w opisywanej populacji chorych niektóre czynniki predykcyjne mogą mieć niezależną wartość
    prognostyczną. I tak na przykład test EGFR FISH ma znaczenie również jako czynnik prognostyczny,
    ponieważ w niektórych grupach chorych FISH dodatnich odnotowano dłuższe przeżycie niezależnie od rodzaju
    zastosowanego leczenia. Co więcej, okazuje się, że chorzy z klinicznymi i biologicznymi czynnikami
    predykcyjnymi leczenia inhibitorem kinazy tyrozynowej żyją dłużej również dzięki standardowej chemioterapii.
    W odniesieniu do charakterystyki klinicznej w analizie danych badania BR.21 wykazano, że płeć i podtyp
    histologiczny są czynnikami prognostycznymi, ale nie predykcyjnymi leczenia erlotynibem; natomiast cechy
    czynnika predykcyjnego przeżycia wykazuje negatywny wywiad w kierunku palenia. Nie oznacza to jednak, że
    pacjenci będący byłymi lub obecnymi palaczami nie mogą odnieść korzyści z leczenia erlotynibem.
    Stwierdzono, że erlotynib pozwolił na uzyskanie korzystnego efektu także u palaczy, lecz efekt ten był lepszy
    w grupie osób, które nigdy nie paliły. Wśród czynników klinicznych najważniejszym pozostaje negatywny
    wywiad w kierunku palenia – w badaniu BR.21 przeżycie chorych, którzy nigdy nie palili, było dłuższe niż u
    obecnych lub byłych palaczy. Należy podkreślić, że w ocenie wyników terapii celowanej wartość uzyskanego
    wskaźnika odpowiedzi na leczenie według standardowych kryteriów RECIST, czyli fizyczne zmniejszenie zmian
    nowotworowych, nie jest całkowicie adekwatnym parametrem skuteczności leczenia. Z teoretycznej wiedzy na
    temat mechanizmów działania terapii celowanej wynika, że jej głównym efektem może być zahamowanie
    wzrostu guza, natomiast w dalszej kolejności jego istotna regresja. Powinniśmy jednakże pamiętać, że z
    punktu widzenia chorego długotrwała stabilizacja nowotworu to także pozytywny efekt leczenia, ponieważ jej
    odzwierciedleniem jest to, co najważniejsze – wydłużenie przeżycia. Wydaje się zatem, że w ocenie wyników
    badań terapii celowanej uwagę należy zwracać przede wszystkim na czas ogólnego przeżycia, czas przeżycia
    wolnego od progresji i ocenę jakości życia jako najbardziej wartościowe wykładniki skuteczności leczenia.
    Korzyści z leczenia erlotynibem
    W podsumowaniu należy stwierdzić, że w chwili obecnej erlotynib jest racjonalną opcją leczenia u chorych z
    nawrotowym NDRP, pozwalającą na uzyskanie statystycznie istotnych korzyści klinicznych w zakresie
    ogólnego przeżycia, przeżycia wolnego od progresji oraz poprawy jakości życia. Korzyści z leczenia
    erlotynibem, aczkolwiek w różnym stopniu, mogą odnieść prawie wszystkie grupy chorych, w tym chorzy bez
    klinicznych i biologicznych czynników przemawiających za prawdopodobieństwem uzyskania pozytywnego
    efektu leczenia. Przyjmuje się, że obecność aktywujących mutacji EGFR oraz zwiększonej ilości kopii genu
    EGFR (amplifikacja) świadczą o wysokim prawdopodobieństwie uzyskania odpowiedzi na leczenie
    erlotynibem. Ponieważ wydłużenie przeżycia w wyniku leczenia erlotynibem jest także udziałem chorych bez
    odpowiedzi na leczenie według kryteriów RECIST (na przykład u chorych z długotrwałą stabilizacją zmian
    nowotworowych), w celu określenia wartości predykcyjnej tych biomarkerów w odniesieniu do przeżycia
    niezbędne są dane z prospektywnego randomizowanego badania klinicznego z grupą kontrolną. Analizy mutacji
    lub amplifikacji EGFR są przydatne do kwalifikacji chorych do leczenia erlotynibem. Jednak nie można obecnie
    ściśle określić grupy chorych, która nie odniesie korzyści z leczenia erlotynibem, a zatem chorzy z
    negatywnymi wynikami badania mutacji lub amplifikacji EGFR i/lub bez obecności klinicznych czynników
    predykcyjnych nie powinni być z założenia pozbawiani możliwości leczenia erlotynibem. Chorzy bez mutacji
    EGFR również odnosili korzyść z leczenia. Za kliniczny czynnik predykcyjny przyjmuje się negatywny wywiad w
    kierunku palenia. Prawdopodobnie w niedługim czasie będziemy świadkami dokładnego zdefiniowania wartości
    wspomnianych powyżej biomarkerów, co pozwoli na wyodrębnienie grupy chorych z jednej strony z dużym,
    natomiast z drugiej strony z nikłym prawdopodobieństwem uzyskania korzyści klinicznych z leczenia
    erlotynibem. Możliwość oceny czynników predykcyjnych u poszczególnych pacjentów będzie miała istotne
    znaczenie zarówno z punktu widzenia klinicznego, jak i ekonomicznego i może stanowić o przewadze terapii
    celowanej w porównaniu z leczeniem cytostatykami, przy założeniu zbliżonej skuteczności (odpowiedź,
    przeżycie) i korzystniejszego profilu toksyczności w grupie chorych z nawrotowym NDRP.
    Autor:
    Dr Tadeusz Denisso, Klinika Nowotworów Płuca i Klatki Piersiowej Centrum Onkologii w Warszawie Kierownik Kliniki: Prof. dr hab.
    med. Maciej Krzakowski
    Opublikowany: 2009-03-20
    2 z 2
    2010-05-17 14:09
    [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • jaczytam.opx.pl
  • 
    Wszelkie Prawa Zastrzeżone! Oto smutna prawda: cierpienie uszlachetnia. Design by SZABLONY.maniak.pl.