Ewolucja polityki zagranicznej II RP - notatka (UW), HISTORIA, 11. Czasy najnowsze, Polityka zagraniczna II RP
Evolution Of Computer Viruses History Of Viruses(1), Tutoriale, 1000 Tutoriali na każdy temat
Etyka medyczna - historia kodeksy, ETYKA
Europa, PDF, nauka, PREZENTACJE, Prezentacje historyczne
Erazm - pochwala glupoty, Filozofia, Historia filozofii, Nowożytna
Eucharystia w luteranizmie i innych Kościołach protestanckich, historia kosciola
Europa po Rzymie. Historia kulturowa lat 500 - 1000. Nowe ujęcie Julia M.H.Smith PEŁNA WERSJA, N jak Nauka
Eryk Zdobywca - Erik the Conqueror.(Gli Invasori)1 961.AC3. napisy polskie, przygodowe i historyczne II
Europa swiat spr 1B INSTRUKCJA, Szkoła, Liceum, His - Historia i Społeczetwo, Sprawdziany
Europa swiat spr 1B TEST, Szkoła, Liceum, His - Historia i Społeczetwo, Sprawdziany
Erin Yorke - Wrota Niebios, ● Harlequin Super Romance Historical
[ Pobierz całość w formacie PDF ]ERIN YORKE
WROTA NIEBIOS
Dwór królewski, Anglia, 1567
- Wyjechać? Ależ wasza królewska mość nie to chy
ba miała na myśli!
Regan była tak przerażona słowami monarchini, że
pozwoliła sobie podać w wątpliwość ich jednoznaczną
wymowę. Dopiero szemrania dworzan pomogły jej się
opamiętać.
Chociaż na myśl o opuszczeniu Londynu i dworu
krajało jej się serce, Regan Davies wiedziała, że nie wol
no ujawniać tych uczuć. Ukryła więc zaciśnięte pięści
w fałdach sutej spódnicy i schyliła się z wdziękiem
w kornym ukłonie.
- Proszę mi wybaczyć nierozważne słowa, najmiło-
ściwsza pani. Zlękłam się, że mogłam niedokładnie
usłyszeć.
- Wstań, moja panno, jakkolwiek obawiam się, że
nie polepszy to twojego słuchu -powiedziała Elżbieta
cierpkim tonem. - Wyjeżdżasz do Irlandii już jutro. Ta
ka jest moja wola. Rzekłam.
Spojrzała na swego faworyta, Sir Roberta Dudleya,
by sprawdzić, jak przyjął jej decyzję o pozbyciu się
z dworu tej dziewczyny o złotych włosach. Jednakże
hrabia Leicester wykazywał tym razem ostentacyjny
brak zainteresowania.
- Jeśli obraziłam czymś waszą wysokość, proszę mi
to powiedzieć, abym mogła to naprawić - błagała Re-
gan, czepiając się kurczowo nadziei, że jej władczyni
o niczym nie wie...
Królowa jednak miała wszędzie szpiegów. Zresztą,
sama mogła powziąć podejrzenia. Za obojętnością na
twarzy Dudleya bez wątpienia krył się strach. Gawę
dził z muzykantami, jakby nic się nie stało. Los Regan
w jednej chwili całkowicie się odmienił, on zaś nie oka
zał ani odrobiny wzruszenia, choć to przez niego zna
lazła się w tym okropnym położeniu.
- Któż mówi o obrazie, moja droga? Dlaczego właś
nie taka myśl przyszła ci do głowy? - rzekła Elżbieta,
zastawiając pułapkę na dziewczynę, która spłonęła ru
mieńcem. - Młoda, urodziwa i starannie wychowana
panna, jaką z pewnością jesteś, wnosi na nasz dwór
piękno, czar i dowcip, bez których ja i moi dworzanie
nie możemy się obyć. Po prostu nie dopuszczam nawet
myśli, abyś za dobroć, jaką okazałam twojemu ojcu,
miała odpłacić mi niewdzięcznością. Twój ojciec wier
nie służył Koronie i w nagrodę, wiele lat temu, obieca
łam mu posiadłości ziemskie w Irlandii. Oto teraz ty je
otrzymujesz.
- Ale tylko widząc jej królewską wysokość codzien
nie i służąc jej tutaj, na dworze, mogę być w pełni
szczęśliwa - odparła Regan, odnajdując w końcu w so
bie dość odwagi, by spojrzeć w oczy królowej.
- Jeśli twoim szczerym pragnieniem jest przyczyniać
się do chwały Korony, zrobisz to najlepiej, podejmując się
obowiązków związanych z dobrami w Irlandii. Jeśli od
mówisz, znajdziesz dom i utrzymanie gdzie indziej.
W każdym jednak wypadku opuścisz jutro mój dwór.
- Nic nie wiem o Irlandii - wyznała dziewczyna,
przytłoczona bezwzględnością tego postanowienia.
- Jesteś jedyną dziedziczką swojego ojca, on zaś mie
czem i mądrą polityką przesuwał granice cywilizacji
w głąb tamtych ziem, czym radował serce królowej i po
większał potęgę Korony. Masz więc okazję odzyskać ma
jątek, jaki niesprawiedliwie odebrano twojej rodzinie
przeszło dwadzieścia lat temu, kiedy to Sir William jako
jeden z nielicznych, stanął jawnie po stronie mej matki,
Anny Boleyn. Ufam, że skorzystasz z tej sposobności, by
spełnić marzenia swojego ojca i pewnego dnia wrócić na
dwór jako pani i władczyni enklawy angielskiej cywiliza
cji na tej pogańskiej wyspie.
- Więc mogę powrócić? - zapytała Regan niemal
bez tchu.
- Oczywiście, że możesz - zapewniła ją władczyni.
- Gdy tylko w posiadłości Daviesów zostaną zaprowa
dzone porządki, zaś mądrze dobrani i rozlokowani
dzierżawcy przysięgną wierność Koronie, będziemy
radzi powitać cię na naszym dworze. - Królowa wie
działa, że, uwzględniając pychę, nieposłuszeństwo
i awanturnictwo irlandzkich poddanych, tego rodzaju
misja zajmie hrabiance dobrych kilka lat. - Pomyśla
łam też o tym, by sprowadzić tu bliskiego towarzysza
twojego ojca, Gerarda Langstona. Będzie towarzyszył
ci w podróży i bronił w potrzebie. Mój skarbnik wrę
czy mu sakiewkę, niewielką, muszę dodać, na pierwsze
wydatki związane z osiedleniem.
- Dziękuję, wasza wysokość - powiedziała Regan,
zniżając się w ukłonie, rada, że będzie mogła zniknąć
królowej z oczu.
Elżbieta skinęła na Dudleya, aby do niej dołączył.
- Życzę ci powodzenia, moje dziecko. Oby twoja
podróż okazała się owocna dla ciebie i dla Anglii - za
kończyła rozmowę z dziewczyną. - Sir Robercie, pro
szę usiąść przy mnie. Razem posłuchamy naszych mu
zykantów. Chcę się bawić!
Wróciwszy do swych komnat, Regan nie wiedziała,
na kogo bardziej ma się złościć - królową czy Dudleya?
- Jakie to niesprawiedliwe! - mówiła do siebie pod
niesionym tonem. - Ponieważ Elżbieta chce się bawić,
my musimy wyrzec się naszych planów i podporząd
kować jej rozkazom. A przecież Dudley miał się ze
mną
spotkać! Co daje jej prawo przesuwać ludzi jak pionki
na szachownicy i zmieniać ich życie wedle kaprysu
i zachcianki?
- Może to, że jest królową, osobą najwyższą w pań
stwie, i wolno jej korzystać z suwerennych praw wład
czyni - dobiegł gdzieś z półcienia chrapliwy, męski
głos. - Spodziewam się, że to zrozumiesz.
- Mówisz zupełnie jak mój ojciec, Gerardzie - rzu
ciła grymaśnym tonem młoda kobieta, uwalniając
z siatki złociste włosy i pragnąc w tym momencie, by
ze wszystkich innych ograniczeń życia mogła uwolnić
się równie łatwo.
- I nie bez racji, gdyż będę się starał ci go zastąpić
- skarcił ją Gerard Langston, sięgając po flaszkę i na
pełniając kubek. - A teraz powiedz mi, co tak straszne
go przeskrobałaś, że dostałem rozkaz natychmiastowe
go stawienia się tutaj i odwiezienia cię do Irlandii?
Regan dotknęła palcem miniatury Dudleya, którą
zawsze nosiła na sercu.
- Nie uczyniłam niczego zdrożnego - odparła. -
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
