Erich von Daniken - Z powrotem do gwiazd, ebooki, Daniken von Erich




	Start Estelle Maskame - Czy wspominałam, eBOOKi, seria DIMILY - Estelle Maskame Eurodzihad - WOLSKI MARCIN, ebook txt, Ebooki w TXT Eric Rogell sztuka wojny w uwodzeniu kobiet. mądrość mistrza sun tzu w służbie podrywu cała książka, ebooki Etykieta w biznesie. Praktyczny poradnik savoir-vivreu. Wydanie II rozszerzone - Adam Jarczyński, PDF, Ebooki Eric A. Meyer css według erica meyera. kolejna odsłona full scan, ebooki Eriq Neale microsoft small business server 2003. księga eksperta helion, ebooki Ewan Chris - Charlie Howard 03 - Dobrego złodzieja przewodnik po Las Vegas(1), ebooki, Eric A. Meyer css według erica meyera. sztuka projektowania scan, ebooki Ethical hacking student guide, Informatyka, Hacking Ewolucja i stworzenie - Ernan McMullin, religia w zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl przylepto3.keep.pl	Erich von Daniken - Z powrotem do gwiazd, ebooki, Daniken von Erich [ Pobierz całość w formacie PDF ] Erich von Daniken Z POWROTEM DO GWIAZD Argumenty na rzecz niemożliwego Tytuł oryginału: Zuruck zu den Sternen. Argumente fur Unmogliche 1969 by Econ Verlag GmbH, Dusseldorf und Wien Przedmowa Z powrotem do gwiazd! Z powrotem? Czyżbyśmy z gwiazd przybyli? Pragnienie pokoju, poszukiwanie nieśmiertelności, tęsknota do gwiazd - wszystko to tli się gdzieś w ludzkiej świadomości, od zarania dziejów niepowstrzymanie prąc ku urzeczywistnieniu. Czy ów głęboko zakorzeniony w ludzkiej naturze pęd naprawdę jest taki oczywisty? Czy naprawdę chodzi tylko o ludzkie "pragnienia"? A może za tymi dążeniami do całkowitego spełnienia, za tą tęsknotą do gwiazd, kryje się coś innego? Jestem przekonany, że naszą tęsknotę do gwiazd podsyca pozos- tawiona na Ziemi przez "bogów" spuścizna. W naszej świadomości współgrają ze sobą w równym stopniu pamięć naszych ziemskich przodków, jak też pamięć naszych kosmicznych nauczycieli. Inteligen- cja człowieka nie wydaje mi się być rezultatem nie kończącej się ewolucji. Zbyt raptownie się ten proces dokonał. Uważam, że nasi przodkowie otrzymali inteligencję od "bogów", którzy musieli dysponować wiedzą umożliwiającą im szybkie zakończenie tego transferu. Oczywiście niewiele znajdziemy na to dowodów na Ziemi, jeśli zadowolimy się dotychczasowymi metodami badań przeszłości. W ten sposób skutecznie pomnożylibyśmy jedynie już istniejące zbiory ludz- ko-zwierzęcych znalezisk. Każde znalezisko otrzymałoby tabliczkę z numerem, odstawiono by je do muzealnej gabloty, a pracownicy muzeum dbaliby, żeby się nie zakurzyło. Za pomocą wyłącznie takich metod nigdy jednak nie dotrzemy do sedna problemu, który w moim przekonaniu zawiera się w doniosłym pytaniu: Kiedy i w jaki sposób nasi przodkowie stali się inteligentni? Niniejsza książka stanowi próbę dostarczenia nowych argumentów na poparcie mojej tezy. Ma posłużyć jako kolejny bodziec do przemyś- leń na temat przeszłych i przyszłych dziejów ludzkości. Zbyt długo zwlekaliśmy z badaniem naszej prehistorii narzędziami śmiałej wyobra- źni. Nie uda się zebrać ostatecznych dowodów za życia jednego pokolenia, lecz mur, który dziś jeszcze oddziela fantazję od rzeczywisto- ści zaczyna się kruszyć. Ja ze swej strony staram się w tym dopomóc, dziurawiąc go coraz to nowymi niewygodnymi pytaniami. Może będę miał szczęście. Może pytania, które stawiają też Louis Pauwels, Jacques Bergier i Robert Charroux doczekają się odpowiedzi jeszcze za mojego życia. Dziękuję niezliczonej rzeszy czytelników moich Wspomnień z przy- szlości za listy i sugestie. Pragnąłbym, aby potraktowali niniejszą książkę jako moją odpowiedź na ich słowa zachęty. Dziękuję wszystkim, którzy pomogli mi doprowadzić do powstania tej książki. Napisałem ją w areszcie śledczym kantonu Graubunden w Chur. Erich von Daniken I. Gdyż nie może być prawdą, co prawdą być może... Gdy w roku 1879 Tomasz Alva Edison wynalazł żarówkę z włóknem węglowym, z dnia na dzień spadły akcje gazowni. Brytyjska Izba Gmin powołała komisję do zbadania perspektyw nowego rodzaju oświetlenia. Wyniki przedstawił Izbie Gmin Sir William Preece, dyrektor poczty i zarazem prezes komisji, oświadczając, że podłączenie domów do elektrycznego oświetlenia to czysta utopia! Dzisiaj żarówki palą się we wszystkich domach cywilizowanego świata. Już Leonardo da Vinci, opętany pradawnym marzeniem ludzkości, by wznieść się w powietrze, przez całe dziesięciolecia z pasją pracował nad konstruowaniem maszyn latających zdumiewająco przypominają- cych pierwsze modele nowoczesnych śmigłowców. Z obawy przed Świętą Inkwizycją ukrył jednak swoje szkice. Kiedy opublikowano je w roku 1797, reakcja była jednoznaczna: maszyna cięższa od powietrza nigdy nie będzie w stanie oderwać się od ziemi. Jeszcze na początku naszego stulecia sławny astronom Simon Newcomb twierdził, iż nie sposób wyobrazić sobie siły zdolnej sprawić, by latające maszyny mogły pokonywać w powietrzu dłuższe dystanse. Zaledwie kilka dziesięcioleci później samoloty przenosiły już ogrom- ne ciężary przez morza i kontynenty. Znane na całym świecie naukowe czasopismo "Nature" w roku 1924 skomentowało książkę profesora Hermanna Obertha Die Rakete zu den Planetenraumen (Rakieta międzyplanetarna) stwierdzeniem, iż plany rakiety kosmicznej doczekają się urzeczywistnienia prawdopodobnie dopiero pod koniec istnienia ludzkości. A jeszcze w latach 40-tych, kiedy pierwsze rakiety oderwały się już od ziemi pokonując po kilkaset kilometrów, specjaliści od medycyny wykluczali jakąkolwiek możliwość załogowych lotów kosmicznych, ponieważ ludzki metabolizm nie jest zdolny przetrzymać wielodniowego stanu nieważkości. Cóż, rakiety od dawna stały się czymś powszednim, ludzkość nie wymarła, zaś ludzki metabolizm wbrew wszelkim prognozom najwyraź- niej całkiem nieźle wytrzymuje stan nieważkości. Twierdzę, iż w określonym momencie historycznym techniczne możliwości urzeczywistnienia każdej z nurtujących ludzkość idei są "nie do udowodnienia". U początku zawsze stały spekulacje tak zwanych fantastów, którzy musieli znosić gwałtowne ataki lub też - co jest często znacznie trudniejsze do przełknięcia - pełne politowania uśmieszki współczesnych. Bez owijania w bawełnę oświadczam, że w tym właśnie sensie jestem jednym z fantastów. Z tym że nie uciekam ze swoimi spekulacjami w splendid isolation. Moje przekonanie, że w odległych epokach Ziemię odwiedziły istoty rozumne z innych planet, uwzględniali już wcześniej w swoich rozważaniach liczni naukowcy tak na Zachodzie, jak i na Wschodzie. I tak na przykład profesor Charles Hapgood powiedział mi w czasie jednej z moich wizyt w USA, że Albert Einstein, którego znał osobiście, jak najbardziej przychylnie odnosił się do tezy o prehistorycznych odwiedzinach pozaziemskich istot rozumnych. W Moskwie profesor Josif Samoiłowicz Szkłowski, jeden z czoło- wych astrofizyków i radioastronomów naszej epoki, zapewnił mnie, iż jest przekonany, że Ziemię co najmniej raz odwiedzili przybysze z Kosmosu. Znany astrobiolog Carl Sagan (USA) również nie wyklucza możliwo- ści, "że w toku swoich dziejów Ziemia co najmniej raz została odwiedzona przez przedstawicieli pozaziemskiej cywilizacji". Zaś "ojciec rakiety", profesor Hermann Oberth, powiedział mi dosłownie: "Wizytę pozaziemskiej rasy na naszej planecie uważam za jak najbardziej prawdopodobną". Miło jest widzieć, że pod wrażeniem pomyślnych lotów kosmicznych naukowcy zaczynają intensywnie zajmować się ideami, które jeszcze kilka dziesięcioleci temu bezlitośnie wyszydzano. Jestem też przekonany, że z każdą rakietą, jaka wylatuje w Kosmos, słabnąć będzie dotychczasowy opór przeciwko mojej tezie o wizycie "bogów". Jeszcze dziesięć lat temu szaleństwem było mówić o istnieniu w Kos- mosie istot rozumnych innych niż ludzie. Dzisiaj nikt już na serio nie wątpi, że w Kosmosie jest życie. Kiedy w listopadzie 1961 roku jedenaście znakomitości świata nauki rozchodziło się po tajnym posie- dzeniu w Greenbank (Zachodnia Wirginia), pozostawiły uzgodniony wzór, wedle którego w samej tylko naszej galaktyce wyliczyć można istnienie nawet 50 milionów cywilizacji. Roger A. MacGowan, wysoki rangą pracownik NASA w Redstone (Alabama), po uwzględnieniu najnowszych zdobyczy nauki doszedł nawet do 130 milionów hipo- tetycznych ośrodków cywilizacji w Kosmosie. Te szacunkowe dane okażą się stosunkowo skromne i ostrożne, jeśli potwierdzi się przypusz- czenie, iż "klucz do życia" czyli cztery podstawowe zasady organiczne: adenina, guanina, cytozyna oraz tymina, występują w całym Kosmosie. W tej sytuacji Wszechświat powinien się wręcz roić od różnych form życia! Pod naporem faktów naukowcy przyznają dziś z niechęcią, że loty kosmiczne w obrębie Układu Słonecznego są jak najbardziej do pomyślenia, w tym samym jednak zdaniu dodają od razu, że podróże międzygwiezdne są wykluczone ze względu na gigantyczne odległości. Prestidigitatorskim ruchem wydobywa się przy tym z kapelusza stwier- dzenie, że skoro my nigdy nie będziemy mogli odbywać podróży międzygwiezdnych, to w żadnym okresie naszych dziejów nie mogła mieć miejsca wizyta przedstawicieli obcych cywilizacji, którzy musieliby przemierzyć międzygalaktyczną przestrzeń. Koniec, kropka! A dlaczego tak właściwie podróż międzygwiezdna ma być niemoż- liwa? Opierając się na prędkościach, jakie możemy dziś osiągnąć, wyliczo- no, że na przykład lot do najbliższej nam, odległej o 4,3 lat świetlnych gwiazdy Alpha Centauri musiałby trwać 80 lat, a więc żaden człowiek nie przeżyłby drogi powrotnej. Czy ten rachunek jest prawidłowy? No tak, przeciętna długość życia człowieka wynosi dziś mniej więcej 70 lat. Szkolenie kosmonautów jest skomplikowane, tak że nawet najbardziej inteligentny młody człowiek nie jest w stanie zdać mistrzowskiego egzaminu na astronautę przed ukończeniem dwudziestego roku życia. Trudno też oczekiwać, że zostanie wysłany w podróż kosmiczną mając lat więcej niż 60. Tak więc pozostaje mu co najwyżej 40 lat w roli astronauty. W tej sytuacji stwierdzenie, że 40 lat to za mało na wyprawę międzygwiezdną wydaje się jak najbardziej logiczne! Lecz jest to wniosek mylny! Już najbardziej prymitywny przy- kład pokazuje dlaczego, demonstrując jednocześnie, jak znacznie we wszystkich naszych ideach odnoszących się da przyszłości skrępo- wani jesteśmy starymi kategoriami myślenia: Oto otrzymuję powie- dzmy precyzyjne wyliczenie, którego wynik ma dowodzić, iż dla żyjącej w wodzie bakterii niemożliwe jest przedostanie się od punktu A do punktu B, ponieważ mikrob ów może się poruszać jedynie z prędkością "x", przy czym ani prądy wodne ani różnice poziomów nie są w stanie podnieść tej prędkości więcej niż o "y" procent. Wygląda to nader przekonująco. Niemniej jednak w wyliczeniu takim tkwi pewien błąd myślowy! Wodna bakteria może bowiem przedostać się ż A do B na bardzo różne sposoby. Możemy ją dajmy na to zamrozić, a potem kostka lodu z zamrożoną bakterią zostanie przetransportowana samolotem z punktu A do punktu B! Lód zostaje rozpuszczony i bakteria znajduje się u celu! Zgoda, pod warunkiem, że uda się wyłączyć motor życia - słyszę. Mnie sposób ten wydaje się jak najbardziej prawdopodobną, a w dodatku nader praktyczną metodą transportowania mikrobów - przy czym twier- dzę jeszcze (i dlatego przytoczyłem ten właśnie przykład), że osiąg- nęliśmy dokładnie ten punkt, kiedy przestarzałe metody trzeba zastąpić nowymi. Moja prognoza, że w niezbyt nawet odległej przyszłości, astronauci będą na czas międzygwiezdnej podróży zamrażani, by w określonym terminie mogli być potem odmrożeni i przywróceni do życia, z pewnoś- cią nie jest szaleństwem, nawet mimo zastrzeżeń, jakie się przeciwko niej wysuwa. Profesor Alan Sterling Parkes, członek National Institute for Medical Research w Londynie, reprezentuje pogląd, iż nauki medyczne już na początku lat siedemdziesiątych w pełni opanują metody nieo- graniczonego w czasie konserwowania w niskich temperaturach narzą- dów do transplantacji. Jak wiadomo, części zawsze kiedyś układają się w całość, toteż jestem przekonany co do słuszności mojej prognozy. We wszystkich eksperymentach ze zwierzętami niezmiennie pajawia się problem utrzymania przy życiu szybko obumierających przy braku tlenu komórek mózgowych. O tym, jak poważnie pracuje się nad tym zagadnieniem, świadczy już choćby fakt, że bezustannie zajmują się nim zespoły badawcze nie tylko sił powietrznych i morskich USA, lecz także takich firm jak General Electric czy RAND Corporation. Pierwsze doniesienia o pomyślnych wynikach pochodzą z Western Reserve Schaol of Medicine w Cleveland (Ohio): przez prawie 18 godzin udało się tam podtrzymać funkcjonowanie pięciu oddzielonych od ciał mózgów, w których stwierdzono ponad wszelką wątpliwość występo- wanie reakcji na bodźce dźwiękowe. Badania te mieszczą się w szeroko zakrojonych ramach prac nad skonstruowaniem "cyborga" (skrót od angielskiego "cybernetic or- ganism"). Niemiecki fizyk i cybernetyk Herbert W. Franke przed- stawił w jednej z rozmów zakrawające dziś jeszcze na sensację twierdzenie, iż za kilka dziesiątków lat w drogę ku obcym planetom, by szukać w Kosmosie śladów obcej inteligencji, wyruszą statki kosmicz- ne bez astronautów na pokładzie. Patrole kosmiczne bez astronautów? Herbert W. Franke zakłada, że elektroniczna aparatura sterowana będzie przez oddzielony od ludzkiego ciała mózg. Ten zanurzony w odżywczym płynie zasilanym bez przerwy świeżą krwią mózg stanowić będzie ośrodek sterujący statku kosmicznego. Franke przy- puszcza, że do takiego spreparowania najlepiej nadawać się będzie mózg nie narodzonego dziecka, ponieważ - nie obciążony jeszcze procesami myślowymi - bez przeszkód zdoła wchłonąć niezbędne do wypełnienia specjalnej misji kosmicznej zasady działania i informacje. Tak spreparowany mózg pozbawiony będzie świadomości bycia "człowiekiem". Herbert W. Franke twierdzi: "Emocje, jakie znamy, byłyby takiemu cyborgowi obce. Nie znałby on uczuć. Pojedynczy mózg ludzki awansuje do rangi wysłannika całej naszej planety." Również Roger A. MacGowan prognozuje użycie cyborga, pół-człowieka, pół-maszyny. Zdaniem tego naukowego praktyka, cyborg stanie się jak najbardziej pełną elektroniczną "istotą", której [ Pobierz całość w formacie PDF ] zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl jaczytam.opx.pl

Wszelkie Prawa Zastrzeżone! Oto smutna prawda: cierpienie uszlachetnia. Design by SZABLONY.maniak.pl.

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL