Start
Ewangelizacja w więzieniu, Więzienie
Ewangelia+wed c5 82u+ c5 9bwi c4 99tego+ c5 81ukasza, INNE - RÓŻNOŚCI, teologia
Ewangelie apokryficzne OCR, apokryfy biblijne
Ewangelie - omówienie, Artykuły różne, biblia i nie biblia
Ewangelia+wed c5 82ug+ c5 9bwi c4 99tego+Jana, INNE - RÓŻNOŚCI, teologia
Ewangelia+wed c5 82ug+ c5 9bwi c4 99tego+Marka, INNE - RÓŻNOŚCI, teologia
Ewangelia+wed c5 82ug+ c5 9bwi c4 99tego+Mateusza, INNE - RÓŻNOŚCI, teologia
Ewangelizacja wg Katolickiej Odnowy w Duchu Świętym w Polsce - Barbara Daszuta, Wiara, Odnowa
Ewangelia wg św. Łukasza, Wiara, Pismo Święte - teksty, Nowy Testament
Ewangelia wg św. Mateusza, Wiara, Pismo Święte - teksty, Nowy Testament
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • pomorskie.pev.pl

  • Ewangelia Męki, Gnoza

    [ Pobierz całość w formacie PDF ]
    Ewangelia M
    ħ
    ki
    I. Wst
    ħ
    p
    My
    Ļ
    l chrze
    Ļ
    cija
    ı
    ska głównego nurtu, pomimo ró
    Ň
    norakich sporów toczonych w kwestiach
    teologicznych czy etyczno-moralnych, w jednym punkcie jest zgodna, jeden aspekt przyj
    ħ
    ła
    za pewnik nie podlegaj
    Ģ
    cy dyskusji: Jezus umiera w pi
    Ģ
    tek, w dniu
    Ļ
    wi
    ħ
    ta Paschy,
    zmartwychwstaje dwa dni pó
    Ņ
    niej. Jednak
    Ň
    e taka wizja zdarze
    ı
    nie zawsze miała rang
    ħ
    dogmatu, nie zawsze była a
    Ň
    tak jednoznaczna, co współczesne interpretacje i reinterpretacje.
    W pocz
    Ģ
    tkach kształtowania si
    ħ
    tre
    Ļ
    ci wiary, kreacji mitu w oparciu o
    Ņ
    ródła
    starotestamentowe, pojawiały si
    ħ
    spory, wizje sprzeczne, oparte na tym samym kruchym
    szkielecie bazowym braku wiedzy i wiadomo
    Ļ
    ci. Pojawiały si
    ħ
    kolejne wersje tych samych
    zdarze
    ı
    . Nowy dogmat wypierał stary, lecz nie zawsze w sposób >
    rzetelny
    <, dostatecznie
    sprawny, przekształcano tre
    Ļ
    ci b
    ħ
    d
    Ģ
    ce jego podstaw
    Ģ
    . Nowe koncepcje zast
    ħ
    powały starsze,
    lecz skrybowie w swej nieuwadze pozostawiali szereg wersetów nieprzetworzonych,
    kryj
    Ģ
    cych pierwotne podwaliny.
    Słowo pisane stanowiło fundament wiary. Nabierało cech ponadnaturalnych. Nowy dogmat,
    nowa religijna teoria, wymagała natychmiastowej korekty no
    Ļ
    nika nieomylno
    Ļ
    ci, fundamentu
    dla własnych teologicznych kreacji, jak
    Ģ
    stanowiło pismo
    natchnione
    . Pismo, które z
    upływem kolejnych stuleci obrastało w kolejne, dodatkowe wersety i kolejne manipulacje.
    Z drugiej strony proces tworzenia kanonu doprowadził do zebrania w jednym miejscu pism
    wewn
    ħ
    trznie sprzecznych, prezentuj
    Ģ
    cych wersje zdarze
    ı
    nie daj
    Ģ
    ce si
    ħ
    pogodzi
    ę
    . W
    przypadku Tygodnia M
    ħ
    ki, zarówno w pismach kanonicznych jak i niekanonicznych, mamy
    do czynienia z czym
    Ļ
    , co mo
    Ň
    na nazwa
    ę
    major disagreements
    (w odró
    Ň
    nieniu od
    minor
    agreements
    ) – sprzeczno
    Ļ
    ciami du
    Ň
    ego kalibru, które albo tuszuje si
    ħ
    w tłumaczeniu (je
    Ļ
    li co
    Ļ
    jest niezgodne z dogmatem nale
    Ň
    y to do dogmatu nagi
    Ģę
    , w ostateczno
    Ļ
    ci zignorowa
    ę
    ), albo
    w przypływie dobrego humoru opatruje krótkim i mało prawdziwym komentarzem maj
    Ģ
    cym
    za zadanie rozwia
    ę
    wszelkie mo
    Ň
    liwe w
    Ģ
    tpliwo
    Ļ
    ci.
    Do antynomii tych nale
    ŇĢ
    w szczególno
    Ļ
    ci nast
    ħ
    puj
    Ģ
    ce kwestie:
    1.
    Dnia m
    ħ
    ki

    Ļ
    mier
    ę
    w
    Ļ
    wi
    ħ
    to Paschy (Prza
    Ļ
    ników) lub w przeddzie
    ı
    Paschy.
    2.
    Czasu pobytu w grobie
    – zmartwychwstanie trzeciego dnia (
    Ļ
    mier
    ę
    w pi
    Ģ
    tek) lub po
    trzech dniach (
    Ļ
    mier
    ę
    w czwartek lub w
    Ļ
    rod
    ħ
    ).
    3.
    Pory zmartwychwstania
    – w momencie zachodu sło
    ı
    ca (w wieczór szabatu) lub jego
    wschodu nast
    ħ
    pnego dnia (
    Ļ
    wit pierwszego dnia poszabatniego, oficjalny poranek
    rezurekcyjny).
    II.
    ĺ
    mier
    ę
    w przeddzie
    ı
    Paschy
    II.1. Pascha i Prza
    Ļ
    niki
    Dysonans pomi
    ħ
    dzy ewangeliami synoptycznymi, a opowie
    Ļ
    ci
    Ģ
    janow
    Ģ
    znany jest od dawna.
    Synoptycy sytuuj
    Ģ
    Ļ
    mier
    ę
    i m
    ħ
    k
    ħ
    Mesjasza w dniu
    Ļ
    wi
    Ģ
    tecznym, Jan dzie
    ı
    wcze
    Ļ
    niej, w
    przeddzie
    ı
    Paschy. Dla katolików nie stanowi to problemu, wystarczy drobne mini
    ħ
    cie si
    ħ
    z
    prawd
    Ģ
    o odmiennym kalendarzu kół kapła
    ı
    skich. Udowodnimy,
    Ň
    e mimo wszystko, mimo
    zgrabnej semantyki, problem stanowi
    ę
    mo
    Ň
    e. Najpierw jednak nale
    Ň
    y przedstawi
    ę
    kilka
    wa
    Ň
    nych kwestii, niekoniecznie wszystkim znanych.
    Po pierwsze: Judejczycy w wi
    ħ
    kszo
    Ļ
    ci liczyli pocz
    Ģ
    tek dnia od zachodu sło
    ı
    ca. Tak wi
    ħ
    c,
    przykładowo, w czwartkowy wieczór, kiedy sło
    ı
    ce ju
    Ň
    zaszło i na niebie pojawiały si
    ħ
    pierwsze gwiazdy, rozpoczynał si
    ħ
    pi
    Ģ
    tek, dzie
    ı
    przygotowania do szabatu.. Taki kalendarz
    stosowali chocia
    Ň
    by faryzeusze oraz diaspora. System ten odnajdujemy w Starym
    Testamencie oraz we fragmentach ewangelii (Łk 23.54, Mat 28.1, Piotra 5a;35).
    Odmienny kalendarz, w którym kolejny dzie
    ı
    zaczynał si
    ħ
    o wschodzie sło
    ı
    ca stosowali
    jedynie saduceusze (kapłani, oficjalny kalendarz II
    ĺ
    wi
    Ģ
    tyni), nie wspominaj
    Ģ
    c o kulturze
    helle
    ı
    skiej i rzymskiej. Z takim sposobem liczenia dni spotykamy si
    ħ
    w pismach Flawiusza;
    w ewangeliach - w Mk 16.2 („...skoro wzeszło sło
    ı
    ce”).
    Szereg ró
    Ň
    nic w tre
    Ļ
    ci ewangelii wynika wła
    Ļ
    nie ze stosowania dwóch odmiennych
    kalendarzy, powstawania i kształtowania si
    ħ
    poszczególnych redakcji w odmiennych
    Ļ
    rodowiskach – diaspory oraz w
    Ļ
    ród pogan. Wyst
    ħ
    powanie dwóch systemów kalendarzowych
    w jednej ewangelii
    Ļ
    wiadczy wi
    ħ
    c o procesie postredakcyjnym, o twórczym wkładzie
    kolejnych redaktorów rekrutuj
    Ģ
    cych si
    ħ
    z ró
    Ň
    nych kultur w zapis pierwotny, ewentualnie o
    bezkrytycznych ł
    Ģ
    czeniu lub powielaniu tekstów tworzonych przez ró
    Ň
    nych autorów.
    Dalej, wiele nieporozumie
    ı
    zwi
    Ģ
    zanych jest z dat
    Ģ
    Ļ
    wi
    ħ
    ta Paschy.
    Stosowano kalendarz ksi
    ħŇ
    ycowy. 14 Nisana, a wi
    ħ
    c w 14 dni od chwili, gdy ksi
    ħŇ
    yc
    przebywał w nowiu nad Jerozolim
    Ģ
    , rozpoczynały si
    ħ
    przygotowania do
    Ļ
    wi
    ħ
    ta. W zasadzie
    ju
    Ň
    10 Nisana nale
    Ň
    ało mie
    ę
    przygotowanego jednorocznego baranka, bez jakiejkolwiek
    plamki lub skazy. Baranka takiego sprowadzano do
    Ļ
    wi
    Ģ
    tyni, gdzie 14 Nisana szedł pod nó
    Ň
    .
    Dzie
    ı
    ten mo
    Ň
    na wi
    ħ
    c okre
    Ļ
    li
    ę
    wigili
    Ģ
    Paschy, dniem przygotowania do
    Ļ
    wi
    Ģ
    t.
    Wieczorem, po zapadni
    ħ
    ciu ciemno
    Ļ
    ci, a wi
    ħ
    c ju
    Ň
    15 Nisana, spo
    Ň
    ywano wieczerz
    ħ
    paschaln
    Ģ
    . Jednocze
    Ļ
    nie rozpoczynało si
    ħ
    ĺ
    wi
    ħ
    to Prza
    Ļ
    ników, trwaj
    Ģ
    ce 7 dni, od 15 do 21
    Nisana. Pierwszy i ostatni dzie
    ı
    Prza
    Ļ
    ników był „wielkim dniem”, dniem wyj
    Ģ
    tkowo
    Ļ
    wi
    Ģ
    tecznym, w trakcie którego jakakolwiek praca, tudzie
    Ň
    posiedzenia Sanhedrynu, były
    zabronione. 15 Nisan był jednocze
    Ļ
    nie
    Ļ
    wi
    ħ
    tem Paschy i
    Ļ
    wi
    ħ
    tem Prza
    Ļ
    ników (pierwszym
    dniem Prza
    Ļ
    ników).
    (Por. np. Łk 22.1. Zbli
    Ň
    ało si
    ħ
    za
    Ļ
    Ļ
    wi
    ħ
    to Prza
    Ļ
    ników zwane Pasch
    Ģ
    .)
    Twierdzenie,
    Ň
    e Prza
    Ļ
    niki nast
    ħ
    powały dzie
    ı
    po
    Ļ
    wi
    ħ
    cie Paschy jest nie do ko
    ı
    ca prawdziwe,
    obie uroczysto
    Ļ
    ci miały miejsce ju
    Ň
    w dniu 15 Nisana. Wynika ono z niezrozumienia frazy
    „14 dnia o zmierzchu”. Prza
    Ļ
    niki zaczynaj
    Ģ
    si
    ħ
    równie
    Ň
    „14 dnia o zmierzchu”, a termin ten
    oznacza tyle, co „z ko
    ı
    cem 14 dnia”, „z chwil
    Ģ
    rozpocz
    ħ
    cia 15 dnia”.
    2Mj 12:18 Pierwszego miesi
    Ģ
    ca, od wieczora dnia czternastego a
    Ň
    do wieczora dnia dwudziestego
    pierwszego, wolno wam b
    ħ
    dzie je
    Ļę
    tylko chleb niekwaszony.
    12:19 W ci
    Ģ
    gu owych siedmiu dni w domach waszych nie powinno si
    ħ
    znajdowa
    ę
    nic kwaszonego. Ka
    Ň
    dy
    za
    Ļ
    , kto by w tych dniach spo
    Ň
    ywał co
    Ļ
    kwaszonego, czy byłby to kto
    Ļ
    z was, czy cudzoziemiec, zostanie
    wył
    Ģ
    czony ze społeczno
    Ļ
    ci izraelskiej.
    3Mj 23:5 Pierwszego miesi
    Ģ
    ca, czternastego dnia tego miesi
    Ģ
    ca, od zmierzchu poczynaj
    Ģ
    c, obchodzi
    ę
    b
    ħ
    dziecie Pasch
    ħ
    na cze
    Ļę
    Jahwe.
    23:6 Dnia pi
    ħ
    tnastego tego miesi
    Ģ
    ca wypada
    Ļ
    wi
    ħ
    to Prza
    Ļ
    ników na cze
    Ļę
    Jahwe. Przez siedem dni b
    ħ
    dziecie
    je
    Ļę
    chleb tylko prza
    Ļ
    ny.
    23:7 Pierwszego dnia zwołacie
    Ļ
    wi
    ħ
    te zgromadzenie: powstrzymacie si
    ħ
    w tym dniu od wszelkich prac
    słu
    Ň
    ebnych.
    23:8 Przez siedem dni b
    ħ
    dziecie składa
    ę
    dla Jahwe ofiary całopalne. Siódmego dnia zwołacie
    Ļ
    wi
    ħ
    te
    zgromadzenie: powstrzymacie si
    ħ
    w tym dniu od wszelkich prac słu
    Ň
    ebnych.
    Podobny sposób my
    Ļ
    lenia wyst
    ħ
    puje chocia
    Ň
    by w ew. Mateusza 28.1:
    28.1.
    W wieczór za
    Ļ
    szabatu, gdy ja
    Ļ
    niało [gwiazdami] na pierwszy [dzie
    ı
    ] po szabacie
    , przyszła
    Mariam Magdalena i inna Maria, obejrze
    ę
    grób.
    Co mo
    Ň
    na równie
    Ň
    przetłumaczy
    ę
    jako:
    28.1.
    Z ko
    ı
    cem (zmierzchem) za
    Ļ
    szabatu, gdy ja
    Ļ
    niało [gwiazdami] na pierwszy [dzie
    ı
    ] po szabacie
    ,
    przyszła Mariam Magdalena i inna Maria, obejrze
    ę
    grób.
    Fraza ta oznacza moment wieczorny, gdy ko
    ı
    czy si
    ħ
    jeden dzie
    ı
    , a zaczyna nowy, gdy na
    niebie pojawiaj
    Ģ
    si
    ħ
    pierwsze gwiazdy zwiastuj
    Ģ
    ce nowy dzie
    ı
    , tu: pierwszy dzie
    ı
    tygodnia
    (niedziel
    ħ
    , sobota była dniem ostatnim).
    Problem zaczyna si
    ħ
    gdy przyjdzie nam uwzgl
    ħ
    dni
    ę
    kalendarz Saduceuszy, w którym 15
    Nisan wypadał
    dzie
    ı
    wcze
    Ļ
    niej
    ni
    Ň
    w kalendarzu faryzejskim. Rzecz jasna nie zabijano
    baranków dwukrotnie. Nigdzie si
    ħ
    o tym nie wspomina. Zabijano je zgodnie z potrzeb
    Ģ
    wi
    ħ
    kszo
    Ļ
    ci, dostosowuj
    Ģ
    c si
    ħ
    do potrzeb pielgrzymów i tłumów przybyłych na
    Ļ
    wi
    ħ
    to.
    Nast
    ħ
    powała asymilacja, o której wspomina Flawiusz. Pasch
    ħ
    obchodzono wi
    ħ
    c wspólnie o
    tej samej porze, za wyj
    Ģ
    tkiem esse
    ı
    czyków, stosuj
    Ģ
    cych kalendarz słoneczny i
    Ļ
    wi
    ħ
    tuj
    Ģ
    cych
    zawsze w
    Ļ
    rod
    ħ
    (wtorkowy wieczór), a wi
    ħ
    c bez zabijania baranków w
    Ļ
    wi
    Ģ
    tyni.
    Sch. 1
    II.2. Baranek Boga - Ewangelia wg Jana
    W ewangelii Jana Chrystus umiera jako Baranek Boga, jako ofiara przebłagalna za grzechy
    Ļ
    wiata. Umiera w przeddzie
    ı
    Paschy, razem z tysi
    Ģ
    cami innych ofiarnych owiec. Tak jak one
    nie ma łamanych goleni, tak jak one przybywa do Jerozolimy 10 Nisana, pi
    ħę
    dni przed
    Pasch
    Ģ
    . W momencie, gdy u synoptyków Jezus przelewa sw
    Ģ
    krew napełniaj
    Ģ
    c kolejne
    kielichy winem, u Jana nie
    Ň
    yje ju
    Ň
    od trzech godzin. Mamy wi
    ħ
    c do czynienia z dwoma
    odmiennymi systemami, z dwoma sprzecznymi spojrzeniami na sens ofiary paschalnej, z
    których pierwszy zawładn
    Ģ
    ł wyobra
    Ņ
    ni
    Ģ
    chrze
    Ļ
    cijan, drugi został zepchni
    ħ
    ty na margines
    niebytu. Chrystus w chrze
    Ļ
    cija
    ı
    skiej ikonografii pozostał wielkanocnym barankiem, jednak
    barankiem, który umiera dzie
    ı

    Ņ
    niej ni
    Ň
    powinien. Ofiara paschalna z rzeczywistej stała si
    ħ
    jedynie „symboliczn
    Ģ
    ” – tam gdzie tre
    Ļę
    nie pasuje do aktualnego dogmatu wszystko staje si
    ħ
    naraz symboliczne, wzgl
    ħ
    dne i wieloznaczne.
    Mo
    Ň
    na usłysze
    ę
    ,
    Ň
    e wersja Jana, ostatniego z twórców ewangelii, jest jedynie jego twórcz
    Ģ
    imaginacj
    Ģ
    powstał
    Ģ
    w oparciu o wcze
    Ļ
    niejsze pisma synoptyków [Uta Ranke]. Pogl
    Ģ
    d taki
    wynika z pewnej nie do ko
    ı
    ca prawdziwej przesłanki, z biblistycznego dogmatu wg którego
    Jan pisze jako ostatni. Prawda jest taka,
    Ň
    e ka
    Ň
    da z ewangelii kanonicznych, podobnie zreszt
    Ģ
    jak i cz
    ħĻę
    apokryfów, zawiera w sobie jednocze
    Ļ
    nie w jednych miejscach tre
    Ļ
    ci starsze, a w
    innych młodsze w stosunku do pozostałych autorów, co wynika z falowego powstawania i
    dalszego redagowania. Mateusz w jednych wersetach przetwarza tekst „Marka”, w innych
    zawiera fragmenty niezgodne z katolickimi dogmatami, tre
    Ļ
    ci pierwotne w porównaniu do
    pozostałych autorów, których u Marka ju
    Ň
    nie u
    Ļ
    wiadczymy lub u
    Ļ
    wiadczymy w formie
    ocenzurowanej, przetworzonej. Podobna sytuacja wyst
    ħ
    puje u Łukasza, podobna u Jana.
    Wniosek –
    Ň
    aden z nich nie korzysta z kanonicznej edycji ewangelii markowej.
    Na tym etapie nale
    Ň
    y wi
    ħ
    c przyj
    Ģę
    równorz
    ħ
    dno
    Ļę
    obu wersji m
    ħ
    ki (w dniu lub w przeddzie
    ı
    paschy). Ka
    Ň
    da z nich mo
    Ň
    e by
    ę
    pierwotna, obie mog
    Ģ
    by
    ę
    niezale
    Ň
    ne.
    W pierwszym rz
    ħ
    dzie nale
    Ň
    y dowie
    Ņę
    rzeczy bazowej, tego,
    Ň
    e w Jezus janowy w istocie
    umiera w przeddzie
    ı
    Paschy, katolicy bowiem tego do wiadomo
    Ļ
    ci nie przyjmuj
    Ģ
    .
    Zgodnie z komentarzem Biblii Tysi
    Ģ
    clecia do Jana 18.28
    18.28. Prowadzili wi
    ħ
    c Jezusa od Kajfasza na zamek; a było rano;
    ale sami nie weszli na zamek, aby si
    ħ
    nie skala
    ę
    , by móc spo
    Ň
    y
    ę
    wieczerz
    ħ
    paschaln
    Ģ
    .
    Jezus „spo
    Ň
    ył pasch
    ħ
    w czwartek wieczorem, koła za
    Ļ
    kapła
    ı
    skie trzymały si
    ħ
    innego
    kalendarza, st
    Ģ
    d ró
    Ň
    nica dnia”. Wynika
    ę
    ma z tego,
    Ň
    e kapłani spo
    Ň
    ywali pasch
    ħ
    dzie
    ı

    Ņ
    niej
    ni
    Ň
    cały naród,
    Ň
    e dodatkowo sami
    Ļ
    wi
    ħ
    towali sobie w sobot
    ħ
    .
    Jest to niestety
    zwykłe
    kłamstwo
    (a raczej manipulacja niewiedz
    Ģ
    czytelników),
    bowiem saduceusze (kapłani
    Ļ
    wi
    Ģ
    tyni), chocia
    Ň
    w istocie stosowali inny kalendarz, to zgodnie z nim
    spo
    Ň
    ywaliby
    pasch
    ħ
    dzie
    ı
    wcze
    Ļ
    niej, a nie pó
    Ņ
    niej
    (por. schemat powy
    Ň
    ej), o ile nie spo
    Ň
    ywali paschy
    tego samego dnia, co faryzeusze, jak ju
    Ň
    wcze
    Ļ
    niej wspomniano.
    Po drugie, nawet gdyby to była prawda, wymagałaby zastosowania „teologii dwupaschalnej”
    (tudzie
    Ň
    teologii absurdu) – Jezus spo
    Ň
    ywa pasch
    ħ
    w jeden dzie
    ı
    , ale umiera jako baranek
    paschalny zgodnie z jakim
    Ļ
    innym kalendarzem w
    Ģ
    skiej grupy kapłanów, który nie wiadomo
    dlaczego Jan naraz wynosi na plan pierwszy.
    I w reszcie, cała ta konstrukcja rozbija si
    ħ
    w pył, bowiem
    Jezus janowy
    nie tylko umiera w
    przeddzie
    ı
    paschy, ale równie
    Ň
    w przeddzie
    ı
    paschy spo
    Ň
    ywa ostatni
    Ģ
    wieczerz
    ħ
    .
    Opis rzekomej uczty paschalnej rozpoczyna si
    ħ
    od słów:
    13.1.
    Przed
    Ļ
    wi
    ħ
    tem Paschy
    , Jezus, wiedz
    Ģ
    c, i
    Ň
    nadeszła godzina jego przej
    Ļ
    cia z tego
    Ļ
    wiata do Ojca,
    umiłowawszy swoich, którzy byli na
    Ļ
    wiecie, a
    Ň
    do ko
    ı
    ca ich umiłował.
    W miejscu, w którym synoptycy opisuj
    Ģ
    rytuał eucharystii, ustanowiony na wieczn
    Ģ
    pami
    Ģ
    tk
    ħ
    , Jan zamieszcza rytuał obmycia stóp:
    13.15. Albowiem dałem wam przykład, by
    Ļ
    cie i wy czynili, jak ja wam uczyniłem.
    U Jana ustanowienie eucharystii dokonuje si
    ħ
    rok wcze
    Ļ
    niej
    , w czasie Paschy w Kafarnaum:
    6.35. Odpowiedział im Jezus: Ja jestem chlebem
    Ň
    ycia; kto do mnie przychodzi, nigdy łakn
    Ģę
    nie b
    ħ
    dzie, a
    kto wierzy we mnie, nigdy pragn
    Ģę
    nie b
    ħ
    dzie.
    ...
    6.50. Tu natomiast jest chleb,
    który zst
    ħ
    puje z nieba
    , aby nie umarł ten, kto go spo
    Ň
    ywa.
    6.51. Ja jestem chlebem
    Ň
    ywym, który z nieba zst
    Ģ
    pił; je
    Ļ
    li kto spo
    Ň
    ywa
    ę
    b
    ħ
    dzie ten chleb,
    Ň
    y
    ę
    b
    ħ
    dzie na
    wieki.
    A chleb, który ja dam, to ciało moje, które ja oddam za
    Ň
    ycie
    Ļ
    wiata.
    6.52. Wtedy sprzeczali si
    ħ
    ņ
    ydzi mi
    ħ
    dzy sob
    Ģ
    , mówi
    Ģ
    c: Jak
    Ň
    e ten mo
    Ň
    e da
    ę
    nam swoje ciało do jedzenia?
    6.53. Na to rzekł im Jezus: Amen, amen powiadam wam, je
    Ļ
    li nie b
    ħ
    dziecie jedli ciała Syna Człowieczego i
    pili krwi jego, nie b
    ħ
    dziecie mieli
    Ň
    ycia w sobie.
    6.54. Kto spo
    Ň
    ywa ciało moje i pije krew moj
    Ģ
    , ten ma
    Ň
    ycie wieczne, a ja go wskrzesz
    ħ
    w dniu
    ostatecznym.
    Kolejnym dowodem na przedpaschalny charakter wieczerzy jest scena wyj
    Ļ
    cia Judasza:
    13.29. A poniewa
    Ň
    Judasz był skarbnikiem, mniemali niektórzy, i
    Ň
    Jezus mu rzekł:
    Nakup, czego nam
    trzeba na
    Ļ
    wi
    ħ
    to
    , lub
    Ň
    eby co
    Ļ
    dał ubogim.
    W momencie, kiedy trwa ju
    Ň
    Ļ
    wi
    ħ
    to, kiedy nie mo
    Ň
    na wykonywa
    ę
    Ň
    adnej pracy, gdy trwa
    Wielki Szabat pierwszego dnia Prza
    Ļ
    ników, słowa „nakup, czego nam trzeba na
    Ļ
    wi
    ħ
    to”, nie
    maj
    Ģ
    najmniejszego sensu. Słowa takie pa
    Ļę
    mogły tylko przed
    Ļ
    wi
    ħ
    tem, w dniu
    przygotowania Paschy lub wcze
    Ļ
    niej.
    W opisie m
    ħ
    ki odnajdujemy kolejne przesłanki. Same sceny aresztowania w Getsemane,
    przesłuchania przed arcykapłanem, grzania si
    ħ
    Piotra ze sługami przy ognisku, w momencie,
    gdy cała Jerozolima
    Ļ
    wi
    ħ
    tuje wygl
    Ģ
    daj
    Ģ
    niewiarygodnie. Rzecz jasna autor opowie
    Ļ
    ci nie
    musi przejmowa
    ę
    si
    ħ
    realiami historycznymi. Mo
    Ň
    e sytuowa
    ę
    proces przed Sanhedrynem o
    dowolnej porze i w dowolnym czasie. Jemu przy
    Ļ
    wieca inny cel.
    Powró
    ę
    my jeszcze do najwa
    Ň
    niejszego cytatu:
    18.28. Prowadzili wi
    ħ
    c Jezusa od Kajfasza na zamek [pretorium]; a było rano;
    ale sami nie weszli na
    zamek, aby si
    ħ
    nie skala
    ę
    , by móc spo
    Ň
    y
    ę
    wieczerz
    ħ
    paschaln
    Ģ
    [pasch
    ħ
    ]
    .
    Jak ju
    Ň
    wspomniano wg BT rzekomo „koła kapła
    ı
    skie stosowały inny kalendarz”, jednak
    Ň
    e
    Jan nawet nie pisze o kapłanach, pisze ogólnie o „
    ņ
    ydach”. Zgodnie z wersami paralelnymi
    byli to:
    arcykapłani ze starszymi oraz uczonymi w Pi
    Ļ
    mie i cały Sanhedryn (Mk 15.1).
    a wi
    ħ
    c nie tylko saduceusze, ale i faryzeusze.
    Kolejn
    Ģ
    scen
    Ģ
    sugeruj
    Ģ
    c
    Ģ
    m
    ħ
    k
    ħ
    w przeddzie
    ı
    Prza
    Ļ
    ników mo
    Ň
    e by
    ę
    uwolnienie Barabbasza:
    18.39. Lecz utarł si
    ħ
    u was zwyczaj, aby
    wam wypuszcza
    ę
    na Pasch
    ħ
    jednego; chcecie wi
    ħ
    c, abym wam wypu
    Ļ
    cił króla
    Ň
    ydowskiego?
    [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • jaczytam.opx.pl
  • 
    Wszelkie Prawa Zastrzeżone! Oto smutna prawda: cierpienie uszlachetnia. Design by SZABLONY.maniak.pl.