Ewangelizacja w więzieniu, Więzienie
Ewangelia+wed c5 82u+ c5 9bwi c4 99tego+ c5 81ukasza, INNE - RÓŻNOŚCI, teologia
Ewangelie apokryficzne OCR, apokryfy biblijne
Ewangelie - omówienie, Artykuły różne, biblia i nie biblia
Ewangelia+wed c5 82ug+ c5 9bwi c4 99tego+Jana, INNE - RÓŻNOŚCI, teologia
Ewangelia+wed c5 82ug+ c5 9bwi c4 99tego+Marka, INNE - RÓŻNOŚCI, teologia
Ewangelia+wed c5 82ug+ c5 9bwi c4 99tego+Mateusza, INNE - RÓŻNOŚCI, teologia
Ewangelizacja wg Katolickiej Odnowy w Duchu Świętym w Polsce - Barbara Daszuta, Wiara, Odnowa
Ewangelia wg św. Łukasza, Wiara, Pismo Święte - teksty, Nowy Testament
Ewangelia wg św. Mateusza, Wiara, Pismo Święte - teksty, Nowy Testament
Evangelii gaudium (Radość Ewangelii), Papież Franciszek, Adhortacje Apostolskie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]//-->The Holy See DOWNLOAD PDFOICIEC ŚWIĘTYFRANCISZEKADHORTACJA APOSTOLSKAEVANGELII GAUDIUMO GŁOSZENIU EWANGELIIW DZISIEJSZYM ŚWIECIE Spis treściI. Radość, która się odnawia i udziela innymII. Słodka i pocieszająca radość ewangelizowaniaIII. Nowa ewangelizacja dla przekazu wiary Rozdział IMISYJNE PRZEOBRAŻENIE KOŚCIOŁAI. Kościół „wyruszający w drogę”II. Duszpasterstwo w nawróceniuIII. Z serca Ewangelii2IV. Misja wpisująca się w ludzkie ograniczeniaV. Matka o otwartym sercu Rozdział IIW KRYZYSIE ZAANGAŻOWANIAWSPÓLNOTOWEGOI. Niektóre wyzwania współczesnego świataII. Pokusy pracujących w duszpasterstwie Rozdział IIIGŁOSZENIE EWANGELIII. Cały Lud Boży głosi EwangelięII. HomiliaIII. Przygotowanie przepowiadania słowaIV. Ewangelizacja służąca pogłębieniukerygmyRozdział IVSPOŁECZNY WYMIAR EWANGELIZACJII. Wspólnotowe i społeczne reperkusjekerygmyII. Włączenie społeczne ubogichIII. Dobro wspólne i pokój społecznyIV. Dialog społeczny jako wkład na rzecz pokoju Rozdział VEWANGELIZATORZY Z DUCHEM3I. Motywacje odnowionego zapału misyjnegoII. Maryja, Matka ewangelizacji 1. Radość Ewangelii napełnia serce i całe życie tych, którzy spotykają się z Jezusem. Ci, którzypozwalają, żeby ich zbawił, zostają wyzwoleni od grzechu, od smutku, od wewnętrznej pustki, odizolacji. Z Jezusem Chrystusem radość zawsze rodzi się i odradza. W tej adhortacji pragnęzwrócić się do wiernych chrześcijan, aby zaprosić ich do rozpoczęcia nowego etapu ewangelizacji,naznaczony ową radością i wskazać drogi dla Kościoła w najbliższych latach.I. Radość, która się odnawia i udziela innym2. Wielkim niebezpieczeństwem współczesnego świata, z jego wieloraką i przygniatającą ofertąkonsumpcji, jest smutek rodzący się w przyzwyczajonym do wygody i chciwym sercu,towarzyszący chorobliwemu poszukiwaniu powierzchownych przyjemności oraz wyizolowanemusumieniu. Kiedy życie wewnętrzne zamyka się we własnych interesach, nie ma już miejsca dlainnych, nie liczą się ubodzy, nie słucha się już więcej głosu Bożego, nie doświadcza się słodkiejradości z Jego miłości, zanika entuzjazm czynienia dobra. To niebezpieczeństwo nieuchronniei stale zagraża również wierzącym. Ulega mu wielu ludzi i stają się osobami urażonymi,zniechęconymi, bez chęci do życia. Nie jest to wybór życia godnego i pełnego; nie jest topragnienie, jakie Bóg żywi względem nas; nie jest to życie w Duchu rodzące się z sercazmartwychwstałego Chrystusa.3. Zachęcam wszystkich chrześcijan, niezależnie od miejsca i sytuacji, w jakiej się znajdują, byodnowili już dzisiaj swoje osobiste spotkanie z Jezusem Chrystusem, albo chociaż podjęli decyzję,by być gotowymi na spotkanie z Nim, na szukania Go nieustannie każdego dnia. Nie mapowodów, dla których ktoś mógłby uważać, że to zaproszenie nie jest skierowane do niego,ponieważ «nikt nie jest wyłączony z radości, jaką nam przynosi Pan»[1]. Pan nie zawiedzie tego,kto zaryzykuje, by uczynić mały krok w kierunku Jezusa. Przekona się wówczas, że On już naniego czekał z otwartymi ramionami. Jest to sposobna chwila, by powiedzieć JezusowiChrystusowi: «Panie, pozwoliłem się oszukać, znalazłem tysiąc sposobów, by uciec przed Twojąmiłością, ale jestem tu znowu, by odnowić moje przymierze z Tobą. Potrzebuję Cię. Wybaw mnieponownie, Panie, weź mnie w swoje odkupieńcze ramiona». Jak dobrze powrócić do Niego, gdysię pogubiliśmy! Powtarzam jeszcze raz z naciskiem: Bóg nigdy nie męczy się przebaczaniem; tonas męczy proszenie Go o miłosierdzie. Ten, który zachęcił nas, byśmy przebaczali«siedemdziesiąt siedem razy» (Mt 18, 22), daje nam przykład: On przebacza siedemdziesiąt4siedem razy. Za każdym razem bierze nas na nowo w swoje ramiona. Nikt nie może nas pozbawićgodności, jaką obdarza nas ta nieskończona i niewzruszona miłość. On pozwala nam podnieśćgłowę i zacząć od nowa, z taką czułością, która nas nigdy nie zawiedzie i zawsze możeprzywrócić nam radość. Nie uciekajmy przed zmartwychwstaniem Jezusa, nigdy nie uważajmy sięza zwyciężonych, niezależnie od tego, co się dzieje. Nic nie może być większe od Jego życia,które pozwala nam iść naprzód.4. Księgi Starego Testamentu ukazały radość zbawienia, która miała obfitować w czasachmesjańskich:«Pomnożyłeśradość, zwiększyłeś wesele»(Iz 9, 2).«Wznośokrzyki i wołaj z radości»(Iz 12, 6).«Wstąpna wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny na Syjonie! Podnieś mocno twój głoszwiastunko dobrej nowiny w Jeruzalem»(Iz 40, 9).«Zabrzmijcieweselem, niebiosa! Raduj się, ziemio! Góry, wybuchnijcie radosnym okrzykiem!Albowiem Pan pocieszył swój lud, zlitował się nad jego biednymi»(Iz 49, 13).«Radujsię wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie, Córo Jeruzalem! Oto Król twój idzie do ciebie,sprawiedliwy i zwycięski»(Za 9, 9).Być może jednak największą zachętę znajdujemy u proroka Sofoniasza, ukazującego namsamego Boga jako jaśniejące centrum święta i radości, pragnącego przekazać swemu narodowiten zbawczy okrzyk. Porusza mnie głęboko ponowne odczytanie tego tekstu:«Pan,twój Bóg, jest pośród ciebie, mocarz, który zbawia, uniesie się weselem nad tobą, odnowi[cię] swoją miłością, wzniesie okrzyk radości»(So 3, 17).Jest to radość, którą przeżywamy pośród drobnych spraw życia codziennego, jako odpowiedź naserdeczną zachętę Boga, naszego Ojca: «Dziecko, stosownie do swej zamożności, troszcz sięo siebie [...]. Nie pozbawiaj się dnia szczęśliwego» (Syr 14, 11.14). Ileż ojcowskiej czułości jestw tych słowach!5. Ewangelia, w której jaśnieje chwalebny Krzyż Chrystusa, usilnie zachęca do radości. Wystarczykilka przykładów: «Raduj się!» – tak brzmi pozdrowienie anioła skierowane do Maryi (Łk 1, 28).Nawiedzenie Elżbiety przez Maryję sprawia, że Jan poruszył się z radości w łonie swojej matki(por.Łk1, 41). W swoim hymnie Maryja głosi: «raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy» (Łk 1,47). Gdy Jezus rozpoczyna swoją posługę, Jan oznajmia: «Ta zaś moja radość doszła doszczytu» (J 3, 29). Sam Jezus «rozradował się [...] w Duchu Świętym» (Łk 10, 21). Jego orędzie5jest źródłem radości: «To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość waszabyła pełna» (J 15, 11). Nasza chrześcijańska radość wypływa z obfitego źródła Jegoserca. Obiecuje On uczniom: «Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz przemieni się w radość»(J 16, 20). I podkreśla: «Znowu jednak was zobaczę i rozraduje się serce wasze, a radości waszejnikt wam nie zdoła odebrać» (J 16, 22). Potem widząc Go zmartwychwstałego, «uradowali się» (J20, 20). Księga Dziejów Apostolskich opowiada, że w pierwotnej wspólnocie «spożywali posiłekw radości» (2, 46). Gdzie przybywali uczniowie, tam panowała «wielka radość» (por. 8, 8), a oni,pośród prześladowania, «byli pełni wesela» (13, 52). Pewien dworzanin, dopiero co ochrzczony,«jechał z radością swoją drogą» (8, 39), a strażnik więzienia «razem z całym domem cieszył siębardzo, że uwierzył Bogu» (16, 34). Dlaczego i my nie mielibyśmy zanurzyć się w tym strumieniuradości?6. Istnieją chrześcijanie, którzy zdają się żyć Wielkim Postem bez Wielkanocy. Przyznaję jednak,że radości nie przeżywa się w ten sam sposób na wszystkich etapach i w każdych okolicznościachżycia, nieraz bardzo trudnych. Dostosowuje się ona i zmienia, a zawsze pozostaje przynajmniejjako promyk światła rodzący się z osobistej pewności, że jest się nieskończenie kochanym, ponadwszystko. Rozumiem osoby skłaniające się do smutku z powodu doświadczania poważnychtrudności, jednak trzeba pozwolić, aby powoli zaczęła się budzić radość wiary jako tajemnicza, alemocna ufność, nawet pośród najgorszej udręki:«Pozbawiłeśmą duszę spokoju, zapomniałem o szczęściu. [...] Biorę to sobie do serca, dlategoteż ufam: Nie wyczerpała się litość Pana, miłość nie zgasła. Odnawia się ona co rano; ogromnajest Twa wierność. [...] Dobrze jest czekać w milczeniu ratunku od Pana»(Lm 3, 17. 21-23. 26).7. Pokusa często pojawia się w formie usprawiedliwień i skarg, tak jakby musiało się spełnić wielewarunków, aby mogła zaistnieć radość. Dzieje się tak, ponieważ «społeczeństwo technologicznezdołało pomnożyć okazje do przyjemności, lecz nie przychodzi mu łatwo doprowadzić doradości»[2]. Mogę powiedzieć, że w swoim życiu najpiękniejszą i spontaniczną radość widziałemu osób bardzo ubogich, które na niewiele mogą liczyć. Wspominam również autentyczną radośćtych, którzy pośród wielu obowiązków zawodowych potrafili zachować serce wierzące, hojnei proste. Te radości w przeróżnej formie czerpią ze źródła zawsze większej miłości Bożejobjawionej w Jezusie Chrystusie. Niezmordowanie będę powtarzał słowa Benedykta XVI,wprowadzające nas w serce Ewangelii: «U początku bycia chrześcijaninem nie ma decyzjietycznej czy jakiejś wielkiej idei, jest natomiast spotkanie z wydarzeniem, z Osobą, która nadajeżyciu nową perspektywę, a tym samym decydujące ukierunkowanie»[3].8. Jedynie dzięki temu spotkaniu – lub ponownemu spotkaniu – z miłością Bożą, które przemieniasię w pełną szczęścia przyjaźń, jesteśmy oswobodzeni z wyobcowanego sumieniai skoncentrowania się na sobie. Stajemy się w pełni ludzcy, gdy przekraczamy nasze ludzkieograniczenia, gdy pozwalamy Bogu poprowadzić się poza nas samych, aby dotrzeć do naszejprawdziwej istoty. W tym tkwi źródło działalności ewangelizacyjnej. Jeśli bowiem ktoś przyjął tę [ Pobierz całość w formacie PDF ]
